เคยเกิดคำถามกับตัวเองมั้ย ว่าจริงๆแล้วตัวเองอยากทำอะไร
ฉันเก่งอะไรกันแน่
จริงๆแล้วฉันอยากทำอะไร
สิ่งที่เป็นตอนนี้มันทำให้ฉันมีความสุขจริงๆใช่มั้ย
ทำไมคนรอบตัวเหมือนไปกันไกล มีแต่ฉันที่ยังก้าวอยู่กับที่
ในวันที่ทุกคนรอบตัวดูเหมือนประสบความสำเร็จไปซะหมด
มีแต่ฉันคนเดียวที่ดูเหมือนล้มเหลวในสายตาคนรอบตัว
การที่ฉันไม่ได้เป็นคนอายุน้อยร้อยล้าน
หรือเจ้าของกิจการที่ร่ำรวย มันยิ่งเหมือนเป็นการตอกย้ำ
ความเชื่อเหล่านี้ไปเรื่อยๆ
ยิ่งในยุคที่เห็นความสำเร็จคนอื่นอย่างง่ายดายในโลกโซเชียลมีเดีย
คนธรรมดาอย่างฉันกลับกลายเป็นคนไม่เอาไหน
ฉันยังจำ ตัวฉันเองในวัยเด็กคนนั้น
ที่ยิ้มอย่างสดใส ที่โตมาพร้อมกับความฝันของตัวเอง
แต่ก็ไม่รู้ว่าตั้งแต่เมื่อไหร่ ที่ภาพเด็กคนนั้นค่อยๆจางลง
จางลงไปทุกที…
ความฝันของฉันมันไม่ใช่ความฝันของฉันเองอีกต่อไป
ความฝันของฉันถูกกลืนด้วยความคาดหวังของคนรอบข้าง
ถูกกลบด้วยความคาดหวังตามค่านิยมของสังคม
เมื่อถึงตอนนี้ ฉันก็เกิดคำถามกับตัวเองอีกครั้ง
ว่าตั้งแต่เมื่อไหร่กัน
ที่ฉันพยายามไล่ตามความสำเร็จเหล่านั้น
เปรียบเทียบกับคนรอบข้าง
จนฉันกลายเป็นคนที่ฉันไม่อยากเป็น
ฉันจึงพยายามที่จะตามหาเด็กคนนั้น
เด็กคนที่มีความฝัน และยิ้มอย่างสดใส
เด็กที่อยากจะโตเป็นผู้ใหญ่ไวๆ
เพื่อที่จะทำตามความฝันของตัวเองให้เป็นจริง
ฉันจะบอกเด็กคนนั้นว่า
อย่าให้โลกของผู้ใหญ่กินความเป็นเธอ
รักษาความฝันของตัวเองไว้ให้แน่นๆ
การเป็นคนธรรมดา มันยังดีกว่า การเป็นคนที่ไม่มีความสุข:)
ขอบคุณที่มา : roongee
เรียบเรียงโดย : เป็นตาฮัก
